پرورش اندام

کازویا هیراید و کنرو ناکاجیما کوهنوردان ژاپنی پس از انجام اولین صعود از جبهه شمالی تیریچ میر به ارتفاع 7708 متر به ژاپن بازگشتند. هیراید و ناکاجیما در جلسه ای در 25 آگوست که توسط ایشی اسپرت سازماندهی شد و توسط دمپا دیجیتال گزارش گردید، جزئیات بیشتری از این صعود به اشتراک گذاشتند. آنها همچنین تأیید کردند که هدف بعدیشان ایجاد یک مسیر جدید (بدون اکسیژن کمکی یا پشتیبانی باربر) در جبهه غربی K2 است. هیرایده در چپ به همراه ناکاجیما خط سکرت (مخفی) در سال 2001، هیرایده متوجه شد که جبهه شمالی تیریچ میر کاوش نشده است. به گفته هیرایده، این مکان ناشناخته بود، زیرا یک منطقه کوهستانی اطراف آن را احاطه کرده بود و دیواره شمالی را پنهان می کرد. این دو ژاپنی در دومین روز صعود خود به یخچالی در مقابل جبهه شمالی تیریچ میر رسیدند. ناکاجیما در حالی که به دیواره بزرگ شمالی فکر می کرد به هیراید گفت که هیجان زده است که بالاخره صعود را آغاز می کند. در روز سوم شروع از کمپ اصلی، با وجود مه غلیظ از صبح زود شروع به بالا رفتن از دیواره کردند. جبهه شمالی تریچ میر و خط مخفی یا سکرت در روز ششم، آنها در ارتفاع 7200 متری اردو زدند و قله را هدف گرفتند. هیرایده گفت: «این بهترین روز از زمانی بود که کمپ اصلی را ترک کردیم و در شرایط عالی به قله رسیدیم. پس از صعود به قله، فرود برگشت به کمپ اصلی دو روز طول کشید. آنها نام این مسیر را “خط مخفی” گذاشتند. این اولین مسیر در جبهه شمالی تیریچ میر است. هیراید اعلام کرد که در سپتامبر امسال یک فیلم کوتاه در یک جشنواره فیلم کوهستانی در خارج از ژاپن به نمایش خواهد گذاشت. او قصد دارد در بهار آینده یک فیلم را در ژاپن اکران کند. هدف بعدی, ...ادامه مطلب

در کوهنوردی و سنگنوردی به صعود از دو یا چند کوه یا صعود از مسیرهای مختلف یک کوه در یک دور(اغلب در طول یک یا چند روز) صعود چند جبهه می گویند. این واژه در زبان فرانسوی با عنوان اینشانمنت Enchainment نیز شناخته می شود. در امریکا نیز صعود چند مسیر سنگنوردی به صورت پیوسته را به نام “لینک آپ” می شناسند. کوهنوردان و سنگنوردان در برخی مواقع از صعود چند مسیر آسان به صورت پشت سر هم برای تمرین یک مسیر دشوارتر استفاده می کنند. البته بعضا خود صعود چند جبهه یک کوه یا صعود از چند کوه به صورت پشت سر هم به عنوان هدف کوهنوردی تعیین می گردد. در آلپنیسم در دهه ۱۹۷۰ میلادی اینطور به نظر می رسید که دیگر امکان گشایش مسیرهای جدید در آلپ وجود ندارد و بنابراین کوهنوردان به دنبال چالش های جدید بودند. از جمله این پیشرفت ها می توان به استفاده از هلی گلایدر و پاراگلایدر و همچنین فرود با اسکی از کوه اشاره کرد. این ترکیب به آن معنا بود که می توان کوه ها را با سرعتی بسیار بیشتر از پیاده روی فرود آمد و این موضوع باعث شد صعود چند جبهه مسیرها میسر گردد. از پیشگامان این سبک فعالیت در آلپ می توان به ژان مارک بووین، کریستوف پرافیت و ژان کریستوفر لافایل اشاره کرد. در ۱۷ مارس ۱۹۸۶، بووین با استفاده از اسکی، پاراگلایدر و هنگ گلایدر برای فرود خود، صعود جبهه های شمالی سوزنی وقته، له درویتس، له کورتس و گراندژوراسس را به انجام رساند و از آخرین صعود خود مسافت ۱۵ کیلومتری را به دره شامونی پرواز کرد. کریستوف پرافیت در ۱۱ تا ۱۲ مارس ۱۹۸۷، اولین کسی بود که سه جبهه از سرسخت ترین شش جبهه شمالی آلپ را که به عنوان “تریلوژی” مشهور است (آیگر، ماترهورن و گراندژوارسس) در کمتر از ۲۴ ساعت صعو, ...ادامه مطلب

تام هورنبین در شهر سنت لوییس ایالت میسوری امریکا متول شد و در جوانی به زمین شناسی علاقمند گردید. مطالعه او در زمینه شناسی بود که باعث شد به کوهها نیز علاقمند شود. و سپس به طبابت روی آورد. هورنبین دکترای خود را در سال ۱۹۵۶ از دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن دریافت کرد و به عنوان متخصص بیهوشی مشغول به کار شد. وی همچنین سری مطالعات روی محدودیت های فیزیکی و عملکرد انسان در ارتفاعات بالا به انجام رساند. هورنبین از سال ۱۹۷۸ تا ۱۹۹۳ استاد و رییس دانشکده پزشکی واشنگتن در سیاتل بود. زندگی تام را بایست پیوندی بین پزشکی و کوهنوردی دانست. هورنبین و هم تیمی هایش ویلی آنسولد و دیک امرسون در سال ۱۹۶۳ به عنوان بخشی از اکسپدیشن امریکایی اورست تلاش کردند از این قله صعود کند. جیم ویتاکر و ناوانگ گومبو شرپا از این اکسپدیشن در ۱ می ۱۹۶۳ به قله رسیدند. هورنبین، آنسولد و امرسون اولین کسانی بودند که سعی کردند از خط الراس دلهره آور غربی صعود کنند. پیش از تلاش آنان صعودهای اورست تنها از طریق گردنه جنوبی و یال جنوب شرقی و گردنه شمالی و یال شمال شرقی انجام شده بود. برنامه آنها این بود که از خط الراس غربی و فرود از مسیر جنوب شرقی/ گردنه جنوبی به قله دست یابند. این تلاش آنها در صورت موفقیت، اولین تراورس اورست محسوب می شد. دهلیز هورنبین این تیم در ۲۲ می ۱۹۶۳ در ساعت ۶:۵۰ دقیقه کمپ نهایی خود را ترک کرده و صعود را آغاز کردند.(امرسون به دلیل بیماری ارتفاع در کمپ آخر باقی ماند) و با وجود سرعت بسیار کند توانستند در ساعت ۶:۱۵ دقیقه آن شب به قله برسند. تیم از زمان بندی مورد نظر به طور مشخصی عقب مانده بود و پس از گذارندن ۲۰ دقیقه در قله شروع به فرود کردند. مدت کوتاهی پس از شروع فرود بود که اکسیژن آنسول, ...ادامه مطلب

در بین بلندترین کوههای دنیا قله کی۲ همواره نقش خاصی دارد. از این کوه تا همین اواخر به عنوان سختترین و فنی ترین کوه جهان یاد میشد. هر چند که دنیای صعودهای تجاری در حال تغییر دادن همه چیز است اما باید گفت که این تغییر فقط تا امروز توانسته مسیرهای استاندارد کوههای بزرگ مانند اورست و کی۲ سایر قلل را تحت تاثیر قرار دهند. در همین کوهها مسیرها و جبهه های کوهستانی وجود دارد که تاکنون یک بار صعود شده و بعضا حتی بدون صعود باقی مانده است. از مشهورین جبهه های کوهستانی در این رابطه می شود به جبهه شرقی کی۲ اشاره کرد. یک جبهه عظیم کوهستان که حتی یافتن عکس با کیفیت از آن هم آسان نیست. در بیست سال گذشته دو گروه کوهنوردی سعی کردند از جبهه شرقی کی۲ بالا بروند. اولین گروه شامل دنیس اوربکو و سرگی ساموییلوف بود. آنها به دلیل شرایط بد این جبهه کوهستانی و خطر گسترده بهمن از تلاش روی این مسیر منصرف شده و راهی مسیر شمالی کی۲ شدند که در سال ۱۹۸۲ توسط یک تیم ژاپنی بزرگ باز شده بود. آنها توانستند این مسیر را بدون شرپا و طناب ثابت و اکسیژن به عنوان آخرین صعود فصل انجام دهند. تصویری دیگر از جبهه شرقی، بزرگترین چالش برجای مانده دنیای کوهنوردی تیم دیگری که سعی کرد روی رخ شرقی و دست نیافتنی کی۲ کار کند شامل آلکس تکسیکون و پنج شرپا میشد که قصد داشتند در فصل زمستان از این جبهه کوهستانی صعود کنند. تصور آنها این بود که در تابستان این جهت در معرض آفتاب قرار داشته که باعث ناپایداری بیشتر آن می شود پس احتمال دارد در زمستان شرایط صعود به کوه بهبود یابد. اما رویای تکسیکون نیز با دیدن رخ شرقی کی۲ از نزدیک نقش برآب شد. تکسیکون اینگونه اعلام کرد”خیلی خطرناک، خیلی خطرناک، غیرممکن” با توجه به , ...ادامه مطلب