پرورش اندام

روز سه شنبه، مصادف با 30 ژانویه 2024، دو کوهنورد فرانسوی به نام های لئو بیلون و بنجامین ودرینز توانستند موفقیت چشم گیر و رکوردی بی نظیر در دیواره های شمالی کوه های آلپ ثبت کنند. این دو کوهنورد سه مسیر کلاسیک دیواره نوردی آلپ را در زمستان و تنها در سه روز با موفقیت صعود کردند. آنها مسیر 850 متری دِ گایدس در جبهه شمالی درو با درجه سختی M8 در مدت زمان حدودی 10 ساعت صعود کردند. این تیم دو نفره در روز بعد توانست مسیر ریم-ویمال به ارتفاع 1000 متر با درجه سختی M7/8 را در کمتر از 7 ساعت به اتمام برساند. این دو دوست که از دبیرستان با یکدیگر همراه هستند، در روز سوم توانستند مسیر 1100 متری نوسیستا در جبهه شمالی گراند ژوراسس را تنها در 12 ساعت صعود کنند. این یکی از سریعترین رکوردهای شناخته شده در این مسیر محسوب می شود. درجه مسیر نوسیستا M8/WI6 می باشد. استفان بنویست از دیگر کوهنوردان فرانسوی عقیده دارد که صعود این سه مسیر در سه روز متوالی ترکیبی دیوانه وار است که مرز را جابجا می کند. ودرینز در سال 2022 نیز مسیر اینتگرال-پئوتری در مون بلان را به صورت انفرادی تنها در 7 ساعت صعود کرده بود. 1/5 - (1 امتیاز) , ...ادامه مطلب

قله لوتسه به عنوان چهارمین هشت هزار متری کره زمین به عنوان یکی از 8000 متری های با درجه سختی متوسط (البته از مسیر دهلیز غربی مشهور به ویس) شناخته می شود، اما همه جبهه های این کوه هم اینقدر مهربان نیستند. در جبهه جنوبی قله لوتسه دیواره ای سیاه رنگ قرار دارد که به درستی می توان آنرا ناامیدگاه بزرگان نامید. کوهنوردان یوگسلاوی اولین کسانی بودند که سعی کردند از دیواره جنوبی لوتسه صعود کنند و به قله برسند اما آنها تنها تا ارتفاع 8100 متری به پیش رفتند. کوهنوردان لهستانی هم که در دهه 1980 میلادی پدرخواندگان صعودهای بزرگ در هیمالیا به حساب می آمدند در لوتسه شکست خوردند. لهستانی ها در سال های 1985، 1987 و 1989 سه تلاش روی این جبهه انجام دادند. تلاش سال 1989 آنها به قیمت جان یرزی کوکوچکای افسانه ای به پایان رسید. در همان سال هم رینهولد مسنر در این دیواره به دلیل اختلاف نظر بین اعضای تیم عقب نشینی کرد. مسنر هم سه بار در این دیواره شکست خورد. در بهار سال 1990 تومو چزن اعلام کرد که توانسته مسیر یوگسلای در دیواره جنوبی لوتسه را به پایان برساند. این صعود تبدیل به یکی از بزرگترین بحث ها درباره صعودهای برتر آن دوره شد و بعدها به یک رسوایی تبدیل گشت. هیچ کس نمی توانست باور کند که یک نفر می تواند به تنهایی جایی صعود کند که تیم های قوی ترین کوهنوردان زمان در آن شکست خورده باشند. عکس های ارایه شده توسط چزن نیز غیرقابل قبول بودند. مشکل صعود به دیواره جنوبی لوتسه در سال 1990 توسط کوهنوردان اتحاد جماهیر شوروی سابق حل شد. در آن زمان آنها سخنان پیشگویانه کوکوچکا را به یاد آوردند که گفته بود “اگر من این دیواره را امسال(1989) صعود نکنم، روسها در سال آینده آنرا به پایان میرسانند!”, ...ادامه مطلب

نانگا اولین عشق من بود. و مانند هر اولین عشقی نسبت به آنچه که از من می خواست ساده بودم. من سعی کردم که برای او با ارزش به نظر بیایم. به نقاط مختلف جهان سفر کردم تا بتواند نظر مساعد او را کسب کنم. بسیاری از کوهها را به خاطر او بالا رفتم. من سومین صعود خود به نانگاپاربات را به همراه وینس اندرسون آغاز کردم. هفت اکسپدیشن در پاکستان به من یاد داده بود که یک بهار پر بارش به معنای یک تابستان پر بارش هم خواهد بود. ما چشم به اوایل سپتامبر دوخته بودیم که به شکل سنتی قدری خشکتر از بقیه تابستان در این منطقه است. به دلیل هزینه پرمیت بالاتر ۸۰۰۰ متری ها ، ما همچنین به یک تیم بزرگتر نیاز داشتیم و من دو امریکایی پیدا کردم. اسکات جانسون و کلین هالی که قصد داشتند روی مسیر شیل به سبک آلپی تلاش کنند و البته هزینه هایشان هم تقسیم شود. عالی ، این مسیری بود که من و وینس قصد داشتیم روی آن هم هوایی کنیم. مرتبط : نانگاپاربات ، هم هوایی ، سبک آلپی کل هزینه برای ما چهار نفر کمتر از ده هزار دلار شد که باید به آن هزینه حمل و نقل هوایی هم اضافه کرد. ما هزینه اکسپدیشن را از جیب خودمان پرداخت کردیم. نبود اسپانسر یعنی نبود اجبار. اجباری برای درست کردن فیلم یا ایجاد یک شوی اینترنتی نبود پس می توانستیم روی صعود تمرکز کنیم. کمتر از صد در صد تمرکز به معنای غیرممکن شدن صعود رخ روپال برای ما بود. در سی آگوست ، یک ماه بعد از رسیدن ما به بیس کمپ ، فشار هوا بالا رفت و ابرها شروع به پراکنده شدن کردند. مه برطرف شد و دیواره مشخص گردید. ما با یک هواشناس در امریکا تماس گرفتیم. او پشت کامپیوتر پرید و به ما اطمینان داد که یک جریان پرفشار در حال ایجاد شدن است. شروع برای جبهه روپال ۳۱ آگوست برای, ...ادامه مطلب