دیواره جنوبی لوتسه، آرزوی بزرگان کوهنوردی

قله لوتسه به عنوان چهارمین هشت هزار متری کره زمین به عنوان یکی از 8000 متری های با درجه سختی متوسط (البته از مسیر دهلیز غربی مشهور به ویس) شناخته می شود، اما همه جبهه های این کوه هم اینقدر مهربان نیستند.

در جبهه جنوبی قله لوتسه دیواره ای سیاه رنگ قرار دارد که به درستی می توان آنرا ناامیدگاه بزرگان نامید. کوهنوردان یوگسلاوی اولین کسانی بودند که سعی کردند از دیواره جنوبی لوتسه صعود کنند و به قله برسند اما آنها تنها تا ارتفاع 8100 متری به پیش رفتند. کوهنوردان لهستانی هم که در دهه 1980 میلادی پدرخواندگان صعودهای بزرگ در هیمالیا به حساب می آمدند در لوتسه شکست خوردند. لهستانی ها در سال های 1985، 1987 و 1989 سه تلاش روی این جبهه انجام دادند. تلاش سال 1989 آنها به قیمت جان یرزی کوکوچکای افسانه ای به پایان رسید. در همان سال هم رینهولد مسنر در این دیواره به دلیل اختلاف نظر بین اعضای تیم عقب نشینی کرد. مسنر هم سه بار در این دیواره شکست خورد.

در بهار سال 1990 تومو چزن اعلام کرد که توانسته مسیر یوگسلای در دیواره جنوبی لوتسه را به پایان برساند. این صعود تبدیل به یکی از بزرگترین بحث ها درباره صعودهای برتر آن دوره شد و بعدها به یک رسوایی تبدیل گشت. هیچ کس نمی توانست باور کند که یک نفر می تواند به تنهایی جایی صعود کند که تیم های قوی ترین کوهنوردان زمان در آن شکست خورده باشند. عکس های ارایه شده توسط چزن نیز غیرقابل قبول بودند.

مشکل صعود به دیواره جنوبی لوتسه در سال 1990 توسط کوهنوردان اتحاد جماهیر شوروی سابق حل شد. در آن زمان آنها سخنان پیشگویانه کوکوچکا را به یاد آوردند که گفته بود “اگر من این دیواره را امسال(1989) صعود نکنم، روسها در سال آینده آنرا به پایان میرسانند!” نهایتا مسنر هم به صعود روسها لقب “صعود قرن بیست و یکم” داد.

اولین صعود دیواره جنوبی لوتسه

در صعود روسها تیم 18 نفره آنها به 4 گروه تقسیم شد که به نوبت وظیفه گشایش مسیر را به عهده می گرفتند. در نتیجه تلاش آنها 140 طولطناب 40 متری ثابت شد و 8 کمپ در ارتفاعات برقرار گردید. هر کوهنوردی 5-6 بار تلاش کرده بود.

برای با تجربه تر ها مشخص بود که همه نفرات نمی توانند از این مسیر به قله برسند پس نوعی رقابت البته سالم پیرامون نفر صعود کننده ایجاد شده بود. به طور متوسط هر گروه 3 تا 5 روز را در کوه می گذراند و 2-3 روز هم استراحت می کرد.

این صعود را می توان مبارزه با ترکیب از انواع چالش ها در ارتفاع دانست. عبور از دیواره سنگی در ارتفاع 7500 تا 8000 متری یکی از آنها محسوب می شد که کراکس آن توسط میشا ترکویچ با تکنیک صعود مصنوعی گشوده شد.

آنها کمپ آخر خود را در ارتفاع 8100 متری برگزار کردند تا از آنجا به سمت قله تلاش کنند. نفرات در ساعت 6 صبح تلاش خود برای قله را آغاز کردند اما دمای هوا در ارتفاعات آنقدر سرد بود که هر تکه یخ تبدیل به سیمان شده بود و نفرات برای اجتناب از بازگشت مانند لودر در حال کندن بودند. تیم در ساعت 17 به ارتفاع 8250 متری می رسد. نه جایی برای شب مانی وجود دارد و نه چادری همراه نفرات پیشرو است. آنها تصمیم می گیرند تمام شب را برای رسیدن به قله صعود کنند! در ساعت یازده شب تنها پنجاه متر عمودی ارتفاع گرفته بودند و بنابراین تصمیم می گیرند که بیواک کنند.

کوهنوردان روس به سختی جایی در یخ کنده و هر چهار نفری روی یک سکوی نیم متری در کنار هم قرار می گیرند. فضا به قدری کوچک بود که نفرات در حال له شدن در فشار همدیگر بودند اما در هر صورت این فشار بسیار بهتر از تحمل باد منفی سی درجه بود. تنها شام این چهار نفر دو عدد آب نبات بود. بالاخره خورشید بالا آمد و آنها باز هم به صعود کردن ادامه می دهند!!! صعود کردنی که بیشتر می توان آنرا به شنا کردن در اعماق برف تشبیه کرد.

نفرات تیم در ارتفاع 8350 متری تصمیم می گیرند قسمت سخت بعدی یال را از سمت راست در امتداد دیواره سنگی صعود کنند که ناگهان به کارابین و تکه طناب های آویزان می رسند. آنها متوجه شدند که این محل تراژدی سال گذشته یعنی همان جایی است که کوکوچکا سقوط کرده بود.

تیم تا ساعت 18 تنها صد متر عمودی دیگر صعود کرده بودند. آنها برای تحمل بهتر شرایط از اکسیژن با دبی بسیار کم استفاده کردند. این ماسک ها هم به خوبی کار نمی کنند و مشکلات خود را ایجاد کردند.

کوهنوردان در این قسمت قله را می بینند اما به این نتیجه می رسند که ادامه مسیر در چنین یال سختی آنهم در طول شب بدون غذا و آب برای 2 روز متوالی بیشتر یک خودکشی است. آنها تصمیم به بازگشت می گیرند اما پاهایشان به سختی یاری می کند و در تمام طول شب به پایین باز می گردند. این فرود هم به شکلی حماسی به پایان میرسد.

چهار نفر که در تلاش اول شرکت داشتند به کمپ اصلی فرود آمده و پس از معاینه دو نفر مستقیما با هلی کوپتر به مسکو فرستاده شدند.

در این زمان تلاش روی کوه متوقف نشد. دو گروه برای مدت دو هفته در ارتفاع بالای کمپ 6 یعنی 8100 متر به بعد کار کردند تا مسیر را برای قله آماده نمایند. آنها یک کمپ 7 به صورت یک غار برفی تمام عیار ایجاد کردند. البته مجموع این تلاش ها باعث شده بود اکثر نفرات مستهلک شده و تنها سرگئی برشوف و ولادیمیر کاراتایف توانستند برای صعود به قله ادامه دهند.

رهبر اکسپدیشن، الکساندر شوچنکو جلسه ای برگزار می کند تا تکلیف تیم صعود کننده را مشخص نماید. دیگر از رقابت های اولی خبری نیست و سکوتی مرگبار حاکم می شوند. افراد درگیر انواع بیماری ها شده اند. ارتفاع نهایتا انسان را از پا در میاورد. در نهایت یک تیم سه نفره، تیم پیشرو را برای صعود به قله و حمل تجهیزات تا کمپ 6 همراهی می کند.

برشوف و کارتایف در تاریکی شب به قله می رسند و فرود خود را آغاز می کنند. ولودیا احساس ناخوشی می کند و سرمازدگی شدید دارد.

نفراتی که در کمپ 6 بودند برای امداد به بالای کمپ 7 می روند و تیم صعود کننده را به پایین باز می گردانند. این صعود موفق به قیمت انگشتان کارتایف تمام می شود.

مسیرهای دیواره جنوبی لوتسه

صعودهای موفق

1: ژاپنی-کره ای 2006*، آنه چی یونگ، لی چونگ جیک، پمبا چوتی، تانابه، یاماگوچی و همکاران.

2: ستون شوروی 1990، برشوف، کاراتایف، شوچنکو و همکاران.

3: کره ای 2007، بیون، مو، پاسانگ نامگیال، ام و همکاران.

4: چکوسلواک 1984، دمجان و همکاران.

5: Austrian 1970, Aeberli, Mayerl, Walter et al.

6: کره ای 1989، Kwon Chun-Sik و همکاران.

تلاش ها

7: ژاپنی 1973/کاسین-گوگنا 1975/ژاپنی 1976، اوچیدا و همکاران/کاسین، گوگنا و همکاران/اوچیدا و همکاران.

8: اسلوونیایی 1981، Kenez، Matijevec، Podgornik، Stremfelj، Zaplotnik و همکاران

9: Beghin-Profit 1990, Beghin, Profit

10: کره ای 2007/2014/2017/2019/2022، Hong Sun Taek و همکاران.

11: لهستانی 1985/1987/1989، Kukuczka و همکاران.

12: بین المللی 1989، Hajzer, Lucas, Messner, Profit, Wielicki et al.

13: ژاپنی 1965، یوشیکاوا و همکاران.

مورد اختلاف:

14: Cesen 1990, Cesen