لوتسه شار، خطرناک ترین 8000 متری جهان

احتمالا قبلا درباره خطرناک ترین هشت هزار متری ها چیزهایی شنیده یا خوانده اید. قللی مانند نانگاپاربات، آناپورنا و کی2 همواره به عنوان خطرناک ترین کوه ها برشمرده می شوند اما همیشه چیزهای جدیدی برای شگفت زدگی وجود دارد و یکی از آنها هم لوتسه شار است. باید گفت که لوتسه شار با اختلاف در صدر خطرناکترین قلل جهان قرار داد. آمار تلفات در این کوه حتی جنگ را هم به تمسخر می گیرد. در ادامه بیشتر به این قله راز آلود می پردازیم.

جنوب شرق

لوتسه شار در حقیقت یک قله اصلی نیست و یکی از قلل فرعی لوتسه به شمار می رود. لوتسه شار 8383 متر ارتفاع دارد. لوتسه در زبان تبتی به معنای جنوب است و کلمه شار نیز در این زبان به معنای شرق می باشد. در واقع لوتسه شار به معنای جنوب شرقی است که به موقعیت آن نسبت به اورست اشاره دارد.

کوهی با سر سفید و بدنی سیاه که در هزاران متر دیواره سنگی فرو خفته است.

این کوه در جوار قلل اورست و لوتسه واقع شده است اما مسیر صعود آن دور از گردنه جنوبی است که راه استاندارد قله لوتسه محسوب می شود. صعود به لوتسه شار از طریق قله طی کردن خط الراس لوتسه تا امروز حداقل غیر ممکن بوده است. کمترین مانعی که در این بین قرار دارد قله لوتسه میانی می باشد که داستان صعود خود این قله به تنهایی هم دراماتیک است.

بنابراین کوهنوردان برای صعود به لوتسه شار عمدتا مسیر مستقیم تری را انتخاب می کنند. این صعود از جبهه جنوبی لوتسه انجام می شود. مسیری فوق العاده خطرناک و پرشیب که محل تلفات زیادی بوده است. بر اساس اطلاعات موجود پیرامون مرگ های رخ داده در قلل لوتسه تا سال 2021 یک سوم این موارد مربوط به لوتسه شار (11 مورد از 31 مورد) بوده است. این کوه بالاترین میزان مرگ و میر را در میان تمام 8000 متری های اصلی یا فرعی دارد.

به بیان دیگر به ازای هر دو نفر که به قله لوتسه شار صعود کرده است یک نفر در این کوه جان خود را از دست داده و این یعنی نرخ مرگ و میر 50% برای یک کوه! جایی که جنگ هم بازی به نظر می رسد…

اولین صعود

اولین صعود لوتسه شار در سال 1970 توسط یک تیم اتریشی از تیرول به سرپرستی زیگفرید ابرلی انجام شد. آنها بیس کمپ خود را در ارتفاع 5100 متری بر روی مورن های جانبی غربی یخچال لوتسه ایجاد کردند.

در مرحله بعدی کوهنوردان از سمت غرب به تیغه جنوب شرقی و گردنه بین لوتسه و آیلندپیک نزدیک شدند و از جبهه جنوبی تا تاج گرده سنگی بالا رفتند.

کمپ یک در ارتفاع 5900 متری، کمپ 2 در ارتفاع 6600 متری و کمپ 3 در ارتفاع 7000 متری(قسمت بالای تاج گرده) و کمپ 4 در ارتفاع 7500 متری ایجاد گردید. همه کمپ ها دارای غار برفی برای پناهگاه بودند.

تقریبا کل مسیر از پایین کمپ یک تا کمپ سه ثابت گذاری شد، چرا که مسیر بیش از اندازه دشوار بود. آنها تا کمپ 3 نشانه هایی از تلاش ژاپنی ها در سال 1965 یافتند که در ارتفاع 7800 متری شکست خورده بود.

نفرات قله شامل جوزف مایرل و رولف والتر در تاریخ 12 می آخرین کمپ را برای تلاش به سوی قله ترک کردند. این قسمت یک شیب وسیع بدون مشکل جدی بود که به یک قله کاذب در ارتفاع 7800 متری ختم می شد. آنها این قسمت را بدون اکسیژن کمکی و در طول سه ساعت طی کردند و اکسیژن خود را برای آخرین قسمت ذخیره کرده بودند.

یک خط الراس قدر و پر از نقاب آنها را از قسمت اصلی جدا می کرد. کوهنوردان در این قسمت از روی برف خوب به سمت بالا ادامه دادند. در نهایت با رسیدن به بخش سنگی این شیب برفی ادامه کرد و یک تراورس طولانی در سمت چپ باعث شد که از درگیری جدی در آن ارتفاع اجتناب کنند. نفرات در ساعت 12:30 به قله رسیدند و فرودشان هم در دید تقریبا صفر انجام شد. روز بعد نیز والتر لارچنر و شرپا اورکین برای قله تلاش کردند که به دلیل یخ زدن تجهیزات اکسیژن در ارتفاع 300 متری زیر قله متوقف شدند. دیگر اعضای تیم شامل رودیگر لوتز، دکتر گرد گاربیس و هانسیورگ کوچلر بودند.

از دیگر معدود صعودهای موفق به لوتسه شار می توان به صعود روسها در 1998، کوهنوردان کاتالان در 1990 و کوهنوردان کره در 1986 اشاره کرد.

حوادث

در 27 آوریل 1980، نیکلاس یاگر برای آخرین بار در ارتفاع 8200 متری (26900 فوت) در لوتسه شار دیده شد و فرض بر این است که مرده است. یاگر در حال تلاش برای تراورس از شار به لوتسه اصلی بود.

27 سپتامبر 1987 تنها مرگبارترین روز در لوتسه شار بود، زیرا چهار کوهنورد اسپانیایی در ارتفاع 1500 متری سقوط کردند و جان خود را از دست دادند. بازیابی نسبی بقایای تیم توسط کوهنوردان بریتانیایی آلن و آدریان برگس در خلاصه کتاب جان کراکائر در سال 1990 آیگر رویاها: سرمایه گذاری در میان مردان و کوه ها بازگو شده است.